Rozdział 6

Remus zadrżał pod wpływem chłodnego wiatru. Poranki w Szarym Lesie często nie należały do najcieplejszych, ale nie przypominał sobie, aby wcześniej budziła go pogoda. Przewrócił się na drugi bok i zasłonił twarz dłonią. Co tu tak jasno?, pomyślał z irytacją.

Jego nos wychwycił słabą woń owoców. Remus poczuł głód. Wciąż leżąc, zastanawiał się, czy powinien wstać i coś zjeść, czy jednak woli trochę pospać, ale głośne burczenie w brzuchu pomogło mu w podjęciu decyzji. Podniósł się do pozycji siedzącej i dopiero wtedy otworzył oczy.

A zaraz potem je zamknął.

Oślepił go blask słońca.

Zaraz, słońca?, zdumiał się w myślach. Ponownie spojrzał przed siebie. Rzeczywiście, znajdował się na zewnątrz, leżał na jakiejś niewielkiej polanie. Był nagi i, o Merlinie, ubrudzony krwią. Gwałtownie podniósł się na równe nogi i niemal od razu zgiął się wpół; dały o sobie znać przetrenowane mięśnie. Co do…?

Pełnia, uświadomił sobie nagle. Zaskoczony rozejrzał się uważnie wokół siebie. Nie rozpoznawał miejsca, w którym się znalazł, jednak, kiedy postanowił zwrócić na to uwagę, wyczuł zapach Mary i Sebastiena. Krew, którą był ubrudzony, nie była jego, musiała pochodzić od zwierzęcia.

Nieco skonfundowany usiadł na brzegu strumienia, przy którym się obudził. Prawie nie czuł bólu. Co prawda miał zakwasy praktycznie wszędzie, ale czuł, że jest to wynik intensywnego treningu. Najwidoczniej wilkołak na wolnej przestrzeni postanowił się wyszaleć, a organizm Lupina nie był przyzwyczajony do wielogodzinnego wysiłku.

— Gardło? — wychrypiał na próbę. Nie brzmiał najprzyjemniej, ale mógł mówić, co i tak stanowiło znaczną poprawę w stosunku do wielu poprzednich pełni.

Wciąż czuł się bardzo spragniony i trochę bolała go głowa.

Nachylił się nad strumieniem. Woda była chłodna i wydawała się czysta. Zaczerpnął jej nieco na dłoń i wypił. Przestał czuć się taki rozkojarzony. Niezależnie od okoliczności, woda była tym, czego po pełni potrzebował najbardziej.

Nie zważając na to, że wygląda pewnie jak pies, pochylił się nad strumieniem jeszcze bardziej i zaczął pić bezpośrednio z niego. Gdy zaspokoił pragnienie, postanowił obmyć się z krwi i ziemi, co okazało się niełatwym zadaniem. Wszystko zdążyło już na nim przyschnąć i momentami musiał naprawdę mocno szorować swoją skórę, aby ją doczyścić. Zaczął też zastanawiać się, jak wróci do jaskini. Domyślał się, że chodzenie nago po lesie tuż po pełni nie było czymś niespotykanym, ale wolał nie zostać zauważony. Jednocześnie wciąż nie miał pojęcia, gdzie się znajduje, a powrót bez pytania kogokolwiek o drogę mógłby nie być łatwy.

Westchnął. Położył się na trawie i przymknął oczy. Był zmęczony, to prawda, ale czuł się wyjątkowo dobrze. To było wręcz nienaturalne. Po trzydziestu latach koszmaru, jaki stanowiła dla niego pełnia, nagle z dnia na dzień mógł prawie zapomnieć o bólu. Niemal czekał na nagły atak, jak gdyby miało zejść z niego działanie jakieś eliksiru, ale nic takiego nie nadchodziło. Był tylko śpiący i najchętniej znów zasnąłby na polanie, ale wolał wrócić do siebie. Tylko… jeszcze trochę chciał poleżeć.

Nie wiedział, ile minęło czasu, gdy usłyszał w lesie Mary i Sebastiena. Wesoły śmiech przyjaciółki od razu go uspokoił. Jednak nie będę błądził, uradował się Remus i wstał; wtedy ponownie dotarło do niego, że jest nagi i poczuł się trochę skrępowany. Mimo wszystko wolałby chyba nie widzieć się teraz z Mary.

Po chwili, na jego szczęście, z lasu wyłonił się sam Sebastien. Dzierżył w ręku zwinięte ubrania, które rzucił Remusowi, gdy tylko się do niego zbliżył. Ten złapał je bez problemu i od razu zaczął się ubierać.

— Serwus! Długo spałeś, to stwierdziliśmy, że nie będziemy czekać, nie?

— Nie ma sprawy — odpowiedział Lupin, naciągając na siebie koszulkę. — Dopiero niedawno wstałem — przyznał. Sebastien roześmiał się.

— Nie sądziłem, że jesteś takim śpiochem! Wszyscy już od dawna na nogach, Greyback nawet zdążył wrócić ze Szkocji.

— Greybacka nie było? — zdziwił się Remus, już cały ubrany. Na polanę wyszła Mary.

— Nie było — przyznała. — Od dawna nie spędza tu pełni. Wyjeżdża, najczęściej z Tendersonem — mruknęła niechętnie. — Jesteśmy całkiem blisko jego jaskiń, a chyba zwołał jakieś zabranie. Wolałabym się na nie nie natknąć, a musimy przejść obok, moglibyśmy już iść?

— Jasne — odparł Remus.

Jeszcze raz przetoczył spojrzeniem po polance — była naprawdę ładna, może kiedyś przyszedłby tu na spacer? — i poszedł za Mary. Kobieta zdążyła już wyzbyć się aury złego humoru, którą sprowadziła na nią wzmianka o Greybacku i zaczęła opowiadać nowinki z pełni, zasłyszane podczas drogi po ubrania Lupina. Remus słuchał jej jednym uchem, zaskoczony, jak wiele z przemiany inni potrafią zapamiętać. On nie pamiętał nic — jego świadomość zgasła między kolejnymi spazmami bólu i obudziła się dopiero tego ranka.

Szli długo przez las, zanim Remus w ogóle mógł zobaczyć jakiekolwiek jaskinie. Gdy do nich doszli, Mary spięła się i przestała mówić. Wiatr przyniósł ze sobą inne głosy.

— Cholera, zaczęli już — mruknęła Macdonald i przyspieszyła kroku. — Trzeba było iść naokoło.

Szli teraz bardzo wąską ścieżką. Z jednej strony mieli gęste zarośla, z drugiej skały. Remus podejrzewał, że gdzieś za tą kamienną ścianą toczy się zebranie grupy Greybacka. Mógł poczuć jego zapach, słyszał jego głos. Coś ścisnęło mu się w żołądku. Niemal zdążył zapomnieć, po co tu przyjechał i kogo miał spotkać. Po kilku krokach zaczął bez problemu rozróżniać poszczególne słowa.

— Czarny Pan nam nie ufa!

Mary znów przyspieszyła, Remus postąpił tak samo. Sebastien zdawał się mieć neutralny stosunek do wilkołaków zebranych tuż obok i pozostał w tyle.

— Czarny Pan boi się nas!

Nagle skała, obok której szli, skończyła się. Druga wyrastała z ziemi tuż obok, ale pomiędzy nimi było wystarczająco miejsca, aby mógł tędy przejść dorosły człowiek. Remus zastygł, stanąwszy w tym miejscu. Zebrane na kamiennym placu wilkołaki nie zwróciły na niego uwagi, sam Greyback również wydawał się być pochłonięty swoją przemową, ale w nozdrza Lupina uderzył zapach człowieka. Znajomy zapach.

— Czarny Pan wymusił na mnie, aby w Szarym Lesie ukryć Bellatriks Lestrange!

Krzyk pełen sprzeciwu był ogłuszający. Zebrani zbulwersowali się, podnieśli w górę zaciśnięte pięści, ale to wszystko wydawało się nieistotne. Remus poczuł na nadgarstku zaciskającą się dłoń Mary. Nie potrafił się ruszyć, nie potrafił na nią spojrzeć. Wzrokiem gorączkowo szukał Śmierciożerczyni. I szybko ją znalazł.

Stała obok Tendersona, w drogiej, czarnej szacie za kolana i obcasach, ze znudzonym wyrazem twarzy. Wyglądała groteskowo. Nie przystawała ani do scenerii, w jakiej się znalazła, ani do towarzystwa otaczających ją wilkołaków. Krew Remusa zawrzała.

— Dlatego musimy pokazać Czarnemu Panu naszą wartość! Nie chcemy tu człowieka, aby nas szpiegował! Musimy udowodnić mu, że poradzimy sobie bez takiej pomocy! — krzyczał Greyback, ale jego słowa przestały docierać do Lupina.

Spojrzenia Bellatriks i Remusa skrzyżowały się. Mężczyzna nie mógł wyczytać nic z wyrazu jej twarzy, ale wiedział, że jego własna jest teraz jak otwarta księga.

Zabiła Syriusza, zabiła Syriusza, zabiła Syriusza!, to była jedyna myśl, jaka kotłowała mu się w głowie. Czuł, że ogarnęła go nienawiść. Nie był już senny, nie czuł przetrenowanych mięśni, zapomniał o ćmiącej głowie, chciał jedynie zemsty. Bezmyślnie sięgnął dłonią w miejsce, gdzie zazwyczaj trzymał różdżkę, ale nic tam nie znalazł. Najwidoczniej Mary uznała, że podczas powrotu do jaskini będzie mu niepotrzebna i myliła się.

— Remmy, proszę, chodźmy już. — Usłyszał w końcu. Dopiero po dłuższej chwili był w stanie oderwać wzrok od Bellatriks i spojrzeć na przyjaciółkę. Dotarło do niego, że musiała mówić już dłuższą chwilę. Sebastien, który wcześniej szedł w dość sporym oddaleniu, stał obok niej i patrzył na niego wyraźnie zaniepokojony.

Nie odpowiedział nic; jego wzrok znów skierował się w stronę kamiennego placu. Lestrange nie patrzyła już w jego stronę, jakby w ogóle jej nie obszedł.

Miał ochotę wybiec tam, dopaść ją, skrzywdzić, zranić, zabić! Rozszarpać gołymi rękoma, udusić, zrobić wszystko, zrobić cokolwiek!

Zabiła Syriusza, zabiła Syriusza, zabiła Syriusza!

Wyrwał rękę z uścisku Mary, spiął mięśnie, podjął decyzję.

Nagle ogarnęła go ciemność.

***

            — Świeci księżyc jasno, jasno księżyc świeci,

na dużej polanie ba-a-wią się dzieci!

Dołącz do nich, śmiało!

Zanim będzie dniało!

Świecą jasno gwiazdy, gwiazdy świecą jasno!

Zaraz na polanie zrobi się za ciasno!

Dołącz do nich, śmiało!

Zanim będzie dniało!

Dołącz do nich, śmiało!

Zanim...!

— Sebastien? Ty śpiewasz?

— Jakoś musiałem zabić sobie czas, nie? Długo cię nie było, a z niego naprawdę jest straszny śpioch. Może go obudź jeszcze raz?

— Chyba lepiej nie… Zresztą wygląda, jakby sam się budził.

Rzeczywiście. Lupin powoli rozchylił powieki, zamruczał coś pod nosem i przewrócił się na lewy bok, naciągając koc, którym był przykryty, na głowę. Sebastien niepewnie spojrzał na Mary — najchętniej natychmiast wyciągnąłby Remusa z łóżka.

— Remmy, wstawaj. — Mary dotknęła ramienia przyjaciela i potrząsnęła nim. — Już prawie wieczór.

Lupin odburknął coś, ale otworzył oczy. Ziewnął, znów przewrócił się na plecy, przetarł twarz dłonią.

— Stra-akh!-asznie boli mnie głowa — wychrypiał. Ledwo było go słychać.

Sebastien pomógł Remusowi usiąść. Macdonald przyniosła wodę, którą Lupin wypił niemal jednym haustem.

— Co się stało? — spytał po chwili. — Oszołomiłaś mnie?

— Raczej uchroniłam przed popełnieniem koszmarnej głupoty! — żachnęła się Mary, wstając gwałtownie z krzesła. Mebel zakołysał się. — Co ty sobie myślałeś?!

— Ona zabiła Syriusza!

— I dlatego ciebie też ma zabić?! Remmy! To nie jest twoja…

— To jest moja wojna! To…! — Rozkaszlał się Remus.

Sebastien ze złością spojrzał na kobietę i podetknął Lupinowi kolejną szklankę z wodą.

— Nie powinniście się kłócić o takie drobiazgi. — Wtrącił się i niemal od razu pożałował. Zarówno Mary, jak i Remus spiorunowali go wzrokiem. — To nie moja sprawa, wiem, nie? Ale wasza chyba też nie. Niech Greyback robi, co chce, nie?

— Dopóki nie wpadnie tu oddział specjalny DKMS-u ze wsparciem aurorskim, jasne — warknęła Macdonald. — Jej obecność naraża nas wszystkich na niebezpieczeństwo, to jest nasz dom!

— To dlaczego nie pozwoliłaś mi…!

— Bo martwię się o twoje życie!

— Moje życie nic nie znaczy! — krzyknął Remus, wstając gwałtownie z łóżka. Rozkaszlał się znowu, zachwiał się i upadł. Macdonald doskoczyła do niego i objęła go opiekuńczym gestem, ale przyjaciel odtrącił jej ręce.

Między Macdonald i Lupinem zapanowała krępująca cisza.

— Ja… wiecie, chyba sobie pójdę, nie? — spytał cicho Sebastien. Nie doczekawszy się odpowiedzi, wyszedł z jaskini Remusa.

— Remmy, ja… — zaczęła kobieta, ale zamilkła. Nie miała pojęcia, co chce powiedzieć. Żałowała, że dała się ponieść emocjom, ale nie zamierzała przepraszać przyjaciela za oszołomienie go. On przecież zamierzał iść na pewną śmierć!

— Nic nie mów — burknął Lupin. Czuł żal do Mary, że go powstrzymała, ale jeszcze większy żal miał do siebie samego. On nie był w stanie powstrzymać przyjaciela. Był pewien, naprawdę był pewien, że udało mu się go przekonać, że nie ruszy z Zakonem do Ministerstwa Magii… Był głupi. Jak mogłem uwierzyć, że Syriusz mnie posłucha? Jak mogłem do tego dopuścić… Powinienem był go oszołomić! Związać, zamknąć w piwnicy! Odciąć od świata, zrobić to, co on co miesiąc robił dla mnie! To wszystko moja wina, a teraz ona tu jest…

Nie wiedział, kiedy oczy zapełniły mu się łzami. Myśli, które od wielu tygodni spychał poza granice świadomości, zapanowały nad jego umysłem. Powinienem… Dlaczego… Moja wina… Syriusz. Tamten obraz wrył się w pamięć Remusa, jak gdyby było to zdjęcie z Proroka, które widział dziesiątki razy. Śmiech Syriusza. Ta mina, która tak bardzo zdradzała jego pochodzenie, ta wyższość, ta pogarda. Był absolutnie pewien, że wygra z Bellatriks. Mylił się i przed śmiercią zdążył zdać sobie z tego sprawę. Ten szok… Ta gwałtowna zmiana na jego twarzy… To było chyba najgorsze.

Lupin zaczął szlochać.

Mary znów spróbowała go objąć. Tym razem jej nie odtrącił.

— Remmy…

— T-to… To wszystko moja wina, rozumiesz? Powinienem był wiedzieć! Przecież go znałem! Jak mogłem uwierzyć! Po tym wszystkim, co się stało! Nie rozumiem, dlaczego… Jak mogłem być tak głupi, dlaczego…

— Remusie, Syriusz był dorosłym człowiekiem i…

— Był dzieckiem w ciele dorosłego! Kiedy miał dorosnąć? Kiedy miał nabrać odpowiedzialności? W Azkabanie? Czy może zamknięty w swoim domu, w domu, z którego uciekł? Trzeba było mu pomóc! A tymczasem mieliśmy ważniejsze rzeczy na głowie… Wojnę… Tego, Którego… Voldemorta! Śmierciożerców… Nikt o nim nie pomyślał! Korzystaliśmy z jego domu… Z jego pieniędzy… I nie daliśmy mu nic w zamian!

— Remmy, nie potrafisz spojrzeć obiektywnie…

— Zawiodłem go, miał tylko mnie, a ja go zawiodłem…

— Remusie! Nie możesz tak myśleć, to nie twoja wina…

— Oczywiście, że to jest moja wina! Kto? Kto, Mary, powiedz mi, kto? Kto miał mu pomóc, jeśli nie ja? Ostatni z jego przyjaciół? A ja go… Pozwoliłem mu zginąć!

Mary zamilkła. Nigdy nie widziała Remusa w takim stanie. Wiedziała, że dusi w sobie emocje, że często bierze na siebie odpowiedzialność za zło całego świata, ale nie spodziewała się, jak tłumione uczucia na niego wpływają. Mogła tylko słuchać kolejnych bezsensownych zdań. Wszelkie próby uspokojenia przyjaciela spełzały na niczym.

W końcu, gdy zrobiło się już całkiem ciemno — żadne z nich nie zapaliło pochodni — przestał już mieć siły na płacz i jedynie patrzył pusto w przestrzeń przed sobą. Mary nie odważyła się odezwać. Delikatnie gładziła przyjaciela po ramieniu, mając nadzieję, że drobnym gestem przekaże mu wsparcie.

— To jest moja wojna, Em — wyszeptał w końcu, patrząc w oczy kobiecie. Jego spojrzenie powstrzymało ją przed odezwaniem się. — Straciłem przyjaciół… Nie mógłbym… Nie wycofam się z Zakonu, Mary, nigdy. Może umrę… Może wszyscy umrzemy. Ale nie potrafiłbym żyć ze świadomością, że się poddałem. Tylko… tylko to mi zostało. Opór… i pomsta. Nie pomszczę Jamesa, Lily ani wielu osób… jestem na to za słaby. Ale Syriusza… Teraz, kiedy Bellatriks…

— Remmy, proszę cię, nie rób nic pochopnego, to…

— Em — przerwał jej. — Nie pójdę do Greybacka, żeby ją zabić. To… nie miało sensu. Nie wiem, co sobie myślałem… Nie myślałem. Ale nigdy więcej nie proś mnie, żebym zrezygnował z tej wojny.

— Remmy…

— Nigdy, obiecaj.

— Ja… — Chciała jeszcze się sprzeciwić, ale szybko zmieniła zdanie. — Obiecuję. Przepraszam cię, Remmy.

Mężczyzna skinął głową.

— Proszę… idź już. Chcę zostać sam.

Mary nieporadnie rozejrzała się po jaskini przyjaciela. Nie zaczepiwszy wzrokiem o nic, co dałoby jej pretekst do pozostania u Lupina, wstała i bez słowa wyszła.

Remus przysunął nogi do klatki piersiowej i objął je rękoma. Czuł się źle. Oszołomienie krótko po wybudzeniu się po pełni zdecydowanie nie przysłużyło się jego organizmowi. Głowa nieznośnie pulsowała, bolały go stawy i żebra, wciąż chciało mu się pić. Ale stan fizyczny Lupina był niczym w porównaniu z tym, co działo się w jego głowie. Nie powinienem tak wybuchać, nie powinienem jeszcze bardziej obciążać Mary, teraz będzie się martwić… Źle to wyszło. Wszystko poszło źle…

Nie miał pojęcia, która była godzina, ile czasu był nieprzytomny, a ile przesiedział z Mary. Gdy otrząsnął się z otępienia, świtało. Wstał z łóżka — miał wrażenie, że strzyknął cały jego szkielet — i wyszedł z jaskini.

Poranek był chłodny i wilgotny. Rosa osadziła się na ściółce, las parował. Wszystko było zamglone. Remus szedł przed siebie, kopiąc szyszki, które znów znalazły się na jego drodze. Szybko zboczył ze ścieżki i wszedł między drzewa. Kluczył. Szedł w stronę jeziora, ale nie miał pojęcia, gdzie dokładnie trafi. Nie bardzo go to obchodziło.

Gdy doszedł nad wodę, zobaczył Livy.

— Dzień dobry, Remusie Lupinie — przywitała go, nawet nie odwracając głowy w jego stronę.

Leżała na plecach na piasku. Kiedy Remus podszedł bliżej, zauważył, że wygląda na smutną. Usiadł obok.

— Nie widać już gwiazd. Nadszedł dzień — zauważyła dziewczyna. — O gwiazdach pewnie też sporo wiesz.

— Trochę — przyznał Lupin.

— Lubię patrzeć w gwiazdy — wyznała. — Lubię myśleć, że tam, w gwiazdach, jest lepszy świat. Może kiedyś będziemy w takim żyć.

Remus nic nie odpowiedział.

— A ty, Remusie Lupinie, lubisz patrzeć w gwiazdy?

— Nie.

Livy obróciła głowę, by móc spojrzeć na Remusa. Uciekł wzrokiem, a ona znów zwróciła się ku niebu.

— Chyba oboje nie mieliśmy najlepszego dnia — zauważyła. — Znasz ją, tę Lestrange?

— Znam — odpowiedział po chwili milczenia Lupin.

— Jest… władcza. Nigdy nie czułam się komfortowo, gdy mieszkałam z ludźmi Greybacka, ale teraz… Czuję się obserwowana. Oceniana. Nie odezwała się do mnie ani słowem, ale mam wrażenie, że mnie wykorzystała. Kazali nam mieszkać razem, teraz jeszcze mniej chcę tam przebywać.

— Wiesz, że też tak działasz na ludzi?

Livy prychnęła pod nosem.

— Może — przyznała po chwili.

Niebo jaśniało coraz bardziej, a oni siedzieli w milczeniu. Dopiero gdy słońce wychyliło się znad koron drzew, Livy wstała.

— Ona jest niebezpieczna, prawda? — spytała.

— Tak.

Dziewczyna uśmiechnęła się smutno do Remusa, otrzepała z piasku i weszła do lasu.

Kiedy mężczyzna wrócił do swojej jaskini, latała po niej znajoma mu sówka. Odczepił liścik od jej nóżki. Pewnie ci się przyda. Mary

Remus zapalił pochodnie w jaskini, wyciągnął z kufra pergamin i zwykły, mugolski długopis. Pstryknął kilkukrotnie przyciskiem, na zmianę wysuwając i chowając wkład, po czym zaczął pisać.

            Szanowny Dyrektorze,

Szary Las to z pewnością wyjątkowe miejsce. Ciepło mnie tu przyjęto, pewnie za sprawą Mary. Poznałem całkiem spore grono osób, niezwiązanych bezpośrednio z Greybackiem ani podległymi mu ludźmi. Oni starają się żyć w zgodzie z naturą, ich magia jest w symbiozie z Lasem. Oni utrzymują to miejsce Nienanoszalnym, a Las chroni ich przed ich własną magią. Byłem świadkiem takiego zdarzenia.

Jeden z chłopców podczas zabawy przewrócił się. Wydobyło się z niego dziwne, lepkie światło, które następnie wniknęło w ziemię i rośliny. Nim przestałem je widzieć, chłopiec zdążył już odbiec, myślę, że nawet nie poczuł, że stało się cokolwiek. Było to naprawdę... magiczne przeżycie.

Dzieci jest tu bardzo dużo, nie mam pojęcia ile dokładnie, chociaż spotykam się raczej z większością. Zostałem nauczycielem. Właściwie zostałem wmanewrowany w bycie nauczycielem. Wydaje mi się jednak, że wyszło mi to na dobre.

Mam zajęcie. Jak wspomniałem, dzieci jest dużo. Większość nie umie czytać ani pisać, nie mają własnych różdżek. Różdżek w Szarym Lesie jest niewiele, chociaż trudno mi zrozumieć dlaczego.

Rosną tu magiczne wierzby, których drewno wykorzystywane jest do produkcji różdżek, w głównej mierze przez rumuńskiego wytwórcę, Draca. Za magiczne drewno Dennis, zajmujący się wierzbami, otrzymuje pieniądze. Chętnie dzieli się nimi z osobami, które pomagają mu z drzewami. Dziwi mnie, że nie postanowili nigdy za te pieniądze zakupić różdżek, chociaż ich umiejętności i wiedza często sprowadzają się do kilku najprostszych zaklęć. Może moja obecność, wiedza, którą jestem w stanie przekazać dzieciom, coś zmieni — a może już za miesiąc powiedzą mi, że właściwie nie potrzebują, abym dłużej uczył.

Osób, które odebrały w życiu jakąkolwiek magiczną edukację, w Lesie jest niewiele. Wydaje się, że mógłbym policzyć je na palcach obu rąk. Znaczna część żyjących tu wilkołaków urodziła się w Szarym Lesie lub podobnych jemu miejscach w Europie, zanim je zlikwidowano. Wydaje mi się, że nie zdają sobie sprawy z potęgi magii albo nie chcą zdawać sobie z niej sprawy. Ich życie jest proste i spokojne, nie rozumieją wojny, która dotyka społeczności czarodziejów i nie chcą jej zrozumieć.

W Szarym Lesie przebywa też grupa Greybacka. To około trzydziestu wilkołaków. Zajmują jaskinie wysunięte na północ, rzadko ktokolwiek się tam zapuszcza. Ich obecność nie wpływa widocznie na pozostałe zamieszkujące Las osoby, wydaje się, że nie bardzo ich to obchodzi. Czasami obie społeczności wchodzą między sobą w interakcje, ale są to sporadyczne zdarzenia. Przynajmniej do tej pory.

Szanowny Dyrektorze... Ani chwili nie zastanawiałem się, czy powinienem napisać Panu to, co Pan zaraz przeczyta. Niemniej jednak w mojej pamięci wciąż żywe jest wspomnienie naszej lipcowej rozmowy w Hogsmeade — ujawnienie informacji o pewnych osobach, które zamieszkują Szary Las, mogłoby zaszkodzić całej społeczności. Szanowny Dyrektorze, w Lesie znajduje się Bellatriks Lestrange.

Remus oderwał się od pisania. W gardle znów stanęła mu gula, kiedy pomyślał o Śmierciożerczyni, ale zdusił emocje.

Greyback wrócił z nią ze Szkocji, gdzie, wedle moich informacji, spędził ostatnią pełnię. Mam nadzieję, że nie wydarzyło się nic okropnego. Chociaż Szary Las wydaje się być odcięty od świata zewnętrznego, to jednak plotki rozchodzą się po nim z prędkością błyskawicy, dlatego sądzę, że gdyby coś się stało, wiedziałbym o tym. Niemniej jednak nie potrafię w pełni wyzbyć się niepokoju. Ad rem: postaram się dowiedzieć czegoś więcej, na temat powodów jej obecności w Lesie i możliwych działaniach na jego terenie. Wydaje mi się, że...

Zawahał się. Nie był pewien, czy powinien pisać o Livy. Chociaż właściwie, czemu nie?

...mam kogoś, kto mógłby udzielać mi na ten temat informacji. Jest to córka Edmunda Tendersona, Livy. Dziewczyna jest jeszcze niepełnoletnia i pozostaje pod władzą swojego ojca, z którym ma niewiele wspólnego. Po osiągnięciu dorosłości chce wyjechać i dlatego poprosiła mnie o prywatne lekcje obrony przed czarną magią i pojedynków. Z tego, co mi powiedziała, wnioskuję, że pozostaje w stosunkowo bliskim kontakcie z Lestrange — o ile można powiedzieć, że Lestrange jest tutaj z kimkolwiek w kontakcie.

Obawiam się jednak, że Lestrange może używać legilimencji, dlatego czuję, że powinienem działać szczególnie ostrożnie. Czy mógłby mi Pan doradzić, w jaki inny sposób można oszukać legilimecję? Oklumencja nie jest dziedziną, w której dobrze się odnajduję, więc nie potrafiłbym nauczyć tego Livy.

Postaram się napisać kolejny list, kiedy się czegoś dowiem. Proszę przekazać moje najszczersze pozdrowienia Zakonowi.

Z uszanowaniem

Remus Lupin

Mężczyzna związał list w rulonik i przywiązał go do sówki. Wyprawił ptaka w podróż do Hogwartu i, nie zważając na to, że dzień rozpoczął się na dobre, poszedł spać.