Rozdział 5

Po ponad tygodniu deszczy i burz na niebie znów świeciło słońce. Remus nie miał termometru, ale podejrzewał, że temperatura wzrosła do trzydziestu paru stopni — jakby niemiłosierna pogoda chciała przypomnieć Wielkiej Brytanii, że wciąż trwa lato.

Lupin przetoczył wzrokiem po grupie dzieci, którą miał przed sobą. Ani Jeanne, ani Mary nie odpuściły mu obietnicy, którą złożył przy ognisku. Już następnego dnia próbowały wmanewrować go w nauczanie, ale udało mu się wymówić niewyspaniem po zarwanej na przyjęciu nocy. Argument ten miał jednak ograniczoną datę ważności, ale ulewy działały na jego korzyść.

We wtorek koło południa, kiedy deszcz znów ustał, na Wielkiej Polanie — tak nazywano miejsce, gdzie mieszkała Mary — nagle pojawiło się mnóstwo dzieci. Część była z rodzicami, ale większość przyszła samotnie. Były w różnym wieku. Najmłodsze dziecko prawdopodobnie miało koło sześciu lat, najstarsze prawie dziesięć więcej. Tego Lupin w ogóle się nie spodziewał. Po raz pierwszy zastanowił się, czego właściwie powinien nauczać. Wcześniej wydawało mu się to oczywiste: zaklęcia, eliksiry, trochę zielarstwa, może transmutacja. Tymczasem niektóre dzieci nie potrafiły czytać i pisać. Innym szło to dosyć słabo, bo nie miały materiału do ćwiczeń. Tylko nieliczna grupa, i to raczej nastolatków, była w tym biegła. Różdżkę posiadało może co piąte dziecko, z czego większość pożyczyła je od rodziców specjalnie na czas lekcji. Ta sytuacja była tak odległa od pracy nauczyciela w Hogwarcie, tak inna, że Remus zaczął się zastanawiać, czy doświadczenie nie będzie mu po prostu przeszkadzać. Nie miał pojęcia, czego potrzebują młode wilkołaki w Szarym Lesie. Był przerażony zadaniem, jakie przed nim stało i chyba tylko gryfońskość powstrzymała go przed ucieczką. Wziął wtedy głęboki oddech i spróbował jakoś nakreślić plan działania.

Od tamtego momentu minęło już kilka dni i kilka lekcji, a Remus powoli wtłaczał się w rytm lasu i swojego nowego zajęcia. Prowadził wiele zajęć i zaczynało sprawiać mu to satysfakcję. Faktycznie lubił nauczanie i rzeczywiście okazał się dobrym wykładowcą, jak określiła go Macdonald. Dwa lata temu stwierdził z całą mocą, że to na pewno nie jest jego sposób na życie. I chyba się myliłem, przyznał w myślach. Lupin ponownie spojrzał na każdego członka swojej dzisiejszej grupy i uśmiechnął się. Przez myśl przemknęło mu, że może kiedyś, jeśli zostanie w Szarym Lesie — w innym wypadku nic podobnego nie miałoby szansy się stać — będzie nauczał własne dziecko. Niedorzeczność, skarcił się natychmiast. To się nigdy nie stanie.

— Dzisiaj po raz pierwszy porozmawiamy o eliksirach — zaczął. — W Hogwarcie ten przedmiot, podobnie jak zielarstwo, nie budzi często entuzjazmu, bo nie można, przynajmniej na początku, używać różdżki. Jednak w naszych warunkach to nawet lepiej. Dla mnie eliksiry to tak naprawdę nieco inny rodzaj magii. Za ich pomocą bardzo często można uzyskać te same rezultaty, co dzięki zaklęciom i urokom. Czasem ten sam efekt da jedno zaklęcie lub pięć eliksirów, czasem odwrotnie. Czasem działania obu tych rodzajów magii są jedynie podobne… — Zamyślił się na chwilę. — Czasem jednak powstają unikalne eliksiry, których działania w żadnym razie nie można uzyskać zaklęciami. Dlatego nie sądzę, aby ignorowanie tej dziedziny magii było rozsądne. — Odchrząknął. — Zdaję sobie sprawę, że Szary Las to unikatowe miejsce. Nie potrzebujecie znać wielu eliksirów, których receptury i warzenie w Hogwarcie są podstawą. Wartościowe mogłyby być dla was mikstury, o których, niestety, nigdy nie słyszałem. Ale postaram się wam przekazać wszystko, co wiem, na tematy, które uważam za potrzebne. Dzisiaj zaczniemy od Eliksiru Słodkiego Snu.

Grupa wydawała się całkiem zainteresowana. Była niewielka, bo Remus uznał, że w ten sposób będzie mu łatwiej dotrzeć do każdego ucznia. Już w Hogwarcie starał się indywidualnie podchodzić do podopiecznych, ale w Szarym Lesie okazało się to wyjątkowo ważne. Część dzieci, która była czarodziejami, nigdy w życiu nie trzymała w dłoni różdżki. Lupin nie potrafił pojąć, jakim cudem las nie spłonął jeszcze od wybuchów niekontrolowanej magii. Mary powiedziała mu, że dzieci oddają swoją magiczną energię naturze i pewnie i tak nic by z tego nie zrozumiał, gdyby akurat nie byli świadkami takiego zdarzenia.

Byli wtedy na plaży i prali ubrania. Zmierzchało, dopiero co przestało padać i, chociaż w każdej chwili znów mogła rozpętać się burza, Mary zdecydowała o wyjściu.

— Za długo już z tym czekam, trzeba to było zrobić zaraz po ognisku — wyjaśniła, szukając po swojej sypialni pogubionych brudnych skarpetek. Gdy znalazła już wszystkie — a przynajmniej, kiedy jej się wydawało, że znalazła — wyszła, namawiając Remusa, by poszedł z nią.

Po drodze nie spotkali nikogo, bo nikomu nie chciało się wychodzić z ciepłej jaskini w taką pogodę. Lupin doskonale ich rozumiał i z własnej woli nie wyszedłby od Macdonald. Nawet do swojej własnej jaskini, bo i po co? Na razie stało tam tylko łóżko, nie miał ani jedzenia, ani miejsca, by je przechować. Wiedział, że powinien jak najszybciej wyprowadzić się od przyjaciółki, ale wciąż zwlekał. Póki Sebastien nie ukończył jego mebli, miał przynajmniej wymówkę.

Pranie w zimnej wodzie jeziora, przy użyciu dość niepewnych eliksirów, szło opornie, ale widać było jakieś efekty. Nie było to jednak wymagające pełnego skupienia zajęcie, toteż Remus rozglądał się dookoła, słuchając trajkotania Macdonald. Ta akurat opowiadała o rozstaniu jakichś ludzi, których Lupin powinien kojarzyć z ogniska. Błądząc spojrzeniem między drzewami, dostrzegł biegnące w stronę jeziora dzieci i wtedy zapytał, przerywając przyjaciółce wywód o wadach niejakiego Christiana:

— Właściwie jakim cudem ten las jeszcze stoi? Przecież każde z tych dzieci to tykająca magiczna bomba.

Mary podniosła na niego nierozumiejący wzrok. Po chwili jednak zamrugała, potrząsnęła głową, jakby wyrywając się z marazmu i odpowiedziała.

— No, dzieciaki oddają magiczną energię do lasu. Naturze — wyjaśniła.

Patrzyli na siebie w ciszy. Remus nie rozumiał, a Mary widocznie nie umiała znaleźć lepszych słów. Nagle obróciła się w stronę lasu i biegających nieopodal dzieci.

— Patrz, teraz.

Jeden z chłopców potknął się i upadł. Oświetlały go ostatnie promienie słońca, ale po chwili on sam wydawał się lśnić dziwnym złotym blaskiem. Krótkie włosy uniosły się do góry. Potem blask zdał się wybuchnąć — grudki światła oderwały się od chłopca i poleciały we wszystkich kierunkach, przylepiły się do drzew, liści, krzewów. Świetlista magiczna breja wchłonęła się w rośliny, a Lupin mógł dostrzec, jak wędruje w głąb łodyg i pni, aż znika pod ziemią. Nim całe to widowisko się skończyło, chłopiec dawno zdążył odbiec.

— To magiczna ziemia, Remmy. Przyjmuje wszystko. My chronimy ją, utrzymując to miejsce Nienanoszalnym, ona chroni nas przed naszą własną magią. Dlatego mało kto stąd wyjeżdża. Mało kto potrafiłby zapanować nad magią gdzieś indziej.

Remus jeszcze przez jakiś czas patrzył bezrozumnie w tamto miejsce. Nie zauważył, kiedy Mary znów zaczęła szczebiotać. Czy Hogwart też tak potrafi? A jeśli nie… Co by się stało, gdyby te dzieci tam trafiły? Co by się stało, gdyby ci ludzie stanęli do magicznej walki?

Westchnął, odganiając wspomnienia. Ta kwestia wciąż go nurtowała, ale w tym momencie powinien skupić się na czymś zupełnie innym — w trzech z czterech kociołków Eliksir Słodkiego Snu nabrał już odpowiedniego koloru. Brakowało im tylko ostatniego składnika. Sprawa przedstawiała się o wiele gorzej w ostatniej grupie.

Eliksir, czy raczej brudnobrązowa, gęsta maź, bulgotał głośno. Ogromne bąble wrzącego płynu pękały z trzaskiem, roznosząc wokół woń lawendy. Remus patrzył na cynowy kociołek bez zrozumienia. Jak można aż tak zepsuć…? Nagle jego wzrok zatrzymał się na brudnych od ziemi dłoniach Evana. Chłopiec miał trzynaście lat i Lupin uznał, że umieszczenie go w grupie z dwoma jedenastolatkami wzbudzi w nim poczucie odpowiedzialności, może nawet braterskie uczucia. Teraz jednak zrozumiał, że znacznie się pomylił.

— Evan, co wrzuciłeś do kociołka? — zapytał Remus, starając się utrzymać surowy ton. W gruncie rzeczy spodziewał się, że niełatwo będzie prowadzić lekcje z dziećmi, które nigdy wcześniej nie miały do czynienia z edukacją, a wybryk był niegroźny.

Chłopiec machinalnie schował ubrudzoną dłoń za plecami.

— Nic! — oznajmił gwałtownie.

Jego partnerki, Sarah i Jane, patrzyły to na niego, to na Remusa, nieco przestraszonym spojrzeniem, jakby obawiając się, że one też poniosą jakieś konsekwencje. Lupin westchnął w duchu. Zdecydowanie trzeba ich rozdzielić.

— Widziałam, jak wrzucasz tam dżdżownicę, Evan! — krzyknęła Daisy. Była w sąsiedniej grupie, której, na całe szczęście, właśnie udało się ukończyć eliksir. — Ohyda! Evan, wstydziłbyś się!

Policzki chłopca zarumieniły się lekko pod wpływem nagany rówieśniczki. Spuścił wzrok.

— Przepraszam — wymamrotał. — Chciałem zobaczyć, co się stanie.

— Jak widzisz, eliksir jest do wyrzucenia. Evanesco. — Remus oczyścił kociołek z mazi. — Moi drodzy — zwrócił się do wszystkich — niektóre… modyfikacje przepisów widać gołym okiem. Nie zgadza się kolor albo zapach, konsystencja jest wodnista zamiast gęstej lub odwrotnie. Ale niektórych zmian nie widać. Czasem zamieniony lub dodany składnik może przedłużyć lub skrócić działanie wywaru, wzmocnić, osłabić. Eliksir na ból głowy, gdy kwiaty belladonny zamieni się na jej liście, działa przeczyszczająco. Eliksir uspokajający, kiedy zamiast waleriany doda się do niego lawendy, jest silnym eliksirem usypiającym. Dlatego proszę was, żebyście nie eksperymentowali ze składami. Ich zmiana jest możliwa, owszem, ale to mistrzowska rzecz. Wymaga wybitnej znajomości numerologii, zielarstwa i właściwości składników. — Zrobił przerwę na głęboki oddech. — Trzy grupy wykonały zadanie bardzo dobrze i myślę, że na tym skończymy dzisiejsze zajęcia. Evanie, nie będziesz już pracował z Jane i Sarah. Sądzę, że powinieneś je przeprosić za sabotaż.

Remus odszedł kawałek od dzieci, kątem oka oglądając, jak się zbierają. Rozlewały eliksir do probówek, chlapiąc się przy tym wesoło. Śmiały się.

Evan rzeczywiście wyglądał na skruszonego i rozmawiał ze swoimi współpracowniczkami. Dziewczynki chyba szybko mu wybaczyły — Lupin mógł dostrzec, że się uśmiechają.

Był całkiem zadowolony z przeprowadzonych zajęć, chociaż złościł się, że odpłynął myślami w pewnym momencie. Powinien cały czas obserwować swoich uczniów. Dlaczego sądził, że wszyscy będą grzecznie wykonywać polecenia z przepisu? Przecież dobrze wiedział, jacy są nastolatkowie. Właściwie można było uznać za cud, że tylko jeden eliksir został specjalnie doprawiony. Kiedy on był w drugiej klasie… Uśmiechnął się do siebie na wspomnienie lekcji ze Slughornem, kiedy warzyli Eliksir Słodkiego Snu. To był jedyny rok, kiedy nie mieli tych zajęć ze Ślizgonami. James, starając się o zainteresowanie Lily, nie musiał próbować mierzyć się z geniuszem Snape’a — dlatego często dorzucał coś do swoich eliksirów. Syriusz tylko go do tego podjudzał i w zasadzie…

Stop. Nie myśleć o Syriuszu.

Wyjątkowo tego dnia nie miał już mieć innych lekcji i szedł przed siebie. Cudowna pogoda nastrajała go wyjątkowo pozytywnie. Są takie dni, kiedy słońce stoi wysoko na bezchmurnym niebie, kiedy powiewa chłodzący wiatr, a w powietrzu unosi się soczysty zapach lata — i w takie dni nikt nie myśli o wojnie, nienawiści, ani nawet o najbłahszych problemach. W takie dni świat jest pięknym, bezpiecznym miejscem. A potem wszystko wraca do normy, skwitował w myślach Lupin. Ale, chcąc nie chcąc, jego myśli uciekały od poważnych spraw, by zaraz znów ich dotknąć; Remus nie potrafił zapomnieć o niektórych rzeczach. Wciąż nie napisał Dumbledore’owi żadnego raportu. Nikt nie powiedział mu, że powinien, nie padło ani jedno zdanie sugestii. Lupin miał tylko rozeznać się w sytuacji, wrócić, zdać jedno długie i szczegółowe zeznanie. Mimo to nie chciał poddać się takiej formie, chciał na bieżąco informować Zakon o wszystkim, czego się dowie.

Tylko czego się dowiedziałem?, zadrwił w myślach. Że te dzieciaki nie potrafią czytać ani trzymać różdżki? Że las przyjmuje ich magię? Czy to jest naprawdę aż tak istotne, jak wydawało mi się na początku? Ci ludzie nie chcą wojny. Mało kogo ona interesuje, mają swoje życie. Greybacka nie spotkałem. Tenderson ma córkę. To wszystko drobiazgi, nieistotne. Przecież ja jeszcze nic nie wiem…

Nie wiedział, czy zdobywa informacje szybko, czy wolno. Był w Szarym Lesie kilkanaście dni. Uczył dzieci. Polubił się z Jeanne, poznał jakieś dziesięć osób. I wciąż nie przeżył tu swojej pierwszej pełni, która zbliżała się nieubłaganie. Bał się.

I wtedy, gdy już zamierzał po raz kolejny roztrząsać wszystko, co mogło się zdarzyć w świetle księżyca, znów zadziałała na niego uspokajająca aura pogody. Skupienie uleciało, a na pełnię machnął ręką. Co ma być, to będzie, próbował się przekonać. Przecież będę z Mary.

I Sebastienem, podpowiedział mu irytujący głosik, ale Lupin go zignorował. Poczuł, że zrobił się głodny. Zerwał garść malin z rosnącego opodal krzaczka — ze zdumieniem odkrył, że kilka jardów dalej znajduje się cały malinowy zagajnik — a potem zdecydował się na powrót do Macdonald. Zbliżała się pora obiadowa, przyjaciółka na pewno już coś przygotowała.

Nadwyrężam jej gościnność, zganił się Remus, przedzierając się przez las w stronę Wielkiej Polany. Naprawdę powinienem się już wyprowadzić.

Wciąż zdarzało mu się gubić w lesie, chociaż orientował się coraz lepiej. Nawet teraz, chociaż odszedł spory kawałek w nieznanym jeszcze kierunku, wiedział, gdzie się znajduje. Drzewa przestały wyglądać tak samo, jak jedna zbita leśna masa, ścieżki stały się bardziej widoczne, Lupin miał też nieodparte wrażenie, że polepszył się jego słuch. A może po prostu nie było tu żadnego permanentnego szumu, zagłuszającego ciche dźwięki? Nie jeździły tu samochody, ludzie rzadko gromadzili się w duże, głośne grupy. Dźwięki lasu nie przeszkadzały, a wręcz pomagały zorientować się w przestrzeni.

Po paru minutach Remus dotarł do skrzyżowania z dróżką, która łączyła jego jaskinię z Wielką Polaną. Mężczyzna wczoraj po lekcjach — dwie grupy nauki czytania, jedna na zaklęcie Lumos — w przypływie energii, oczyścił z szyszek ścieżkę, którą nazwał swoją. Doszedłszy do tego miejsca z zadowoleniem stwierdził, że na drodze w zasięgu jego wzroku nie ma ani jednej. Humor poprawił mu się jeszcze bardziej, toteż na Wielką Polanę wszedł szeroko uśmiechnięty.

— Em, wróciłem! — poinformował przyjaciółkę, wdrapując się do jej jaskini. Tak, jak się spodziewał, zastał Macdonald przygotowującą posiłek.

— Serwus, stary! — przywitał go Sebastien, rozpostarty na jednym z foteli. Jednym z trzech foteli, wypadałoby zaznaczyć, bo w ciągu ostatniego tygodnia Mary dorobiła się nowego. I trzeciego krzesła też.

Kiedy Remus po raz pierwszy usłyszał, że Sebastien rzekomo nadużywa gościnności jego przyjaciółki, nie bardzo zainteresowała go ta informacja. Ot, kurtuazja, pomyślał wtedy. No bo jak często trzeba by przesiadywać u przyjaciółki, żeby faktycznie można to było nazwać nadużyciem?

Sebastien Leign przesiadywał u Mary praktycznie cały czas. Pojawiał się jakiś czas po tym, jak Lupin i Macdonald jedli śniadanie, zostawał do obiadu, wracał do siebie, by nierzadko wrócić jeszcze wieczorem. Remusa jego obecność zaczynała już powoli nużyć, natomiast jego przyjaciółka wydawała się wręcz wniebowzięta zaistniałą sytuacją. Jest szczęśliwa, zauważył pewnego dnia Remus. I było w tym coś osobliwego, coś, co wręcz zakuło Lupina głęboko w sercu — podczas gdy jego myśli wciąż wracały do wojny, wciąż miał przed oczami Dumbledore’a, pamiętał o swojej misji, pamiętał… jego, Mary śmiała się beztrosko z żartów Leigna, mówiła cały czas o wszystkim i o niczym, spała kamiennym snem. Była zadowolona z życia. Cieszyła się życiem.

— Remmy?! — Macdonald przerwała gonitwę jego myśli. Ostatnio często się zamyślał, przypominał sobie, analizował, martwił się. I wiedział, że Mary doskonale zna tok jego myśli, ale nigdy nie pyta. I dobrze, pewnie tylko znów by się pokłócili.

— Słucham, słucham — zapewnił.

— Pytałam, czy do ryby też zamierzasz jeść ziemniaki — powtórzyła cierpliwie przyjaciółka — czy zjesz z samymi warzywami.

— Może być bez — zdecydował.

Chwilę później obiad był gotowy. Usiedli w trójkę, jak zwykle zresztą. Nagle, jakoś pomiędzy łykiem wody a marchewką, odezwał się Sebastien:

— Właściwie, to skończyłem twoje meble. Znaczy najpotrzebniejsze, nie? Grill, lodownia, trochę szafek i takie tam. Jakbyś chciał, to dzisiaj możemy je przenieść.

Lupin zaniemówił. Chciał się wyprowadzić, oczywiście, ale nie spodziewał się, że jeszcze dzisiaj będzie to możliwe. Kiedy, na Godryka, on to wszystko zrobił, skoro siedzi z Mary cały czas?, przemknęło mu przez myśl. Przełknął to, co miał w ustach.

— No jasne — odpowiedział.

Starał się nie widzieć słabo skrywanej radości w oczach Sebastiena.

***

Po obiedzie wyszli praktycznie od razu. Ruszyli w tę stronę lasu, w której Lupin jeszcze niezbyt dobrze się orientował, szli w głąb puszczy przy akompaniamencie historii opowiadanych przez Mary. Remus przez chwilę bał się, że może ta część boru jest gęstsza lub mniej przystępna, sam nie wiedział dlaczego. Jednak Szary Las zdawał się być wszędzie taki sam.

Szli dobrą, wydeptaną ścieżką, na której nie było zbyt wiele szyszek. Lupin był z tego powodu bardzo zadowolony. Poczuł, że nie musi co chwilę patrzeć pod nogi i ze spokojem rozglądał się po okolicy. Jego uwagę przykuły pojawiające się czasem wierzby, bo do tej pory na żadną się nie natknął. W pewnym momencie zauważył całe ich skupisko, otoczone niewielkim płotkiem. To pewnie te magiczne, uzmysłowił sobie, gdy je mijali.

Musiał przyznać, że Sebastien mieszkał dość daleko od Wielkiej Polany, a nawet dość daleko od różnych skupisk wilkołaków. Momentami na ich drodze pojawiały się ptaki, albo przynajmniej dało się słyszeć ich śpiew. W końcu doszli na miejsce.

Remus przystanął, oszołomiony. Spodziewał się zobaczyć jaskinię! Tymczasem jego oczom ukazał się najprawdziwszy drewniany domek na skalistym fundamencie. Miał niewielką werandę, ściany, autentyczne drzwi i okna z normalnymi szybami, a nawet spadzisty dach. Wokół domu posadzono nawet krzewy dzikiej róży.

— Remmy, co tak stoisz? — spytała Mary, będąc już pod drzwiami, otwieranymi przez Sebastiena prawdziwymi kluczami.

— To jest… łał — wydukał Lupin, podchodząc do domku. — Po prostu… nie spodziewałem się. Kurczę, to jest prawdziwy dom!

— Na galopujące kelpie, jaki ma być? — Leign roześmiał się. — Jasne, że prawdziwy, nie? Zapraszam — powiedział, uporawszy się z zamkiem.

Do środka weszła Mary, zaraz za nią Remus, a na końcu Sebastien. Wnętrze również zaparło dech w piersiach Lupina. Wszystko było drewniane, wszystko pachniało drewnem. Woń desek i impregnatu była wręcz otumaniająca.

Leign poprowadził towarzyszy do okazałych dwuskrzydłowych drzwi i pchnął je. Za nimi znajdował się imponujący warsztat, wszędzie leżały dłuta, młotki, pędzle i ogromne kloce drewna. Powietrze przesycone było ciężkim zapachem farb i lakierów. W kącie pracowni stało kilka szafek, dwa fotele, mały stolik i — Merlinie, dlaczego? — trzy krzesła. Obok leżało pudło pełne uchwytów na pochodnie, talerzy i sztućców.

— Możesz obejrzeć, czy wszystko jest gites mandragora — rzucił Sebastien, stając w drzwiach.

Remus podszedł do swoich nowych mebli i próbował się im krytycznie przyjrzeć, ale nie był pewny, na co ma zwrócić uwagę. W zamyśleniu przesunął palcem po świeżo zaimpregnowanym blacie stolika. Od duszącego zapachu aż zakręciło mu się w głowie. Zapragnął jak najszybciej opuścić to pomieszczenie.

— Jest w porządku, jak najbardziej — zapewnił, a później odkaszlnął. — Żadnych uwag. Jak to wszystko przeniesiemy? — spytał.

— No z tym będzie trochę roboty, nie? — zafrasował się. — Łóżko jeszcze dałem radę przelewitować, ale tyle tego, w życiu tego nie utrzymam. Trzeba by na raty.

— Nie można tego zmniejszyć i schować do kieszeni? — Zdziwił się Lupin.

— Nie — zaprzeczył Sebastien. — Eliksir impregnujący przez tydzień czynnie reaguje z meblami. Nie można wtedy zmniejszać. Tylko lewitacja.

— Mamy trzy różdżki. — Zauważył Remus. — To…

— Będą ze trzy przejścia, nie?

Lupin ze zdziwieniem popatrzył na Sebastiena. No cóż, raczej nie uczył się Leviosy w wieku jedenastu lat i to od Flitwicka, stwierdził. Przeniósł wzrok na Mary. Kobieta zarumieniła się i spojrzała pod nogi. Merlinie, litości! Będzie teraz udawać, że sobie nie poradzi?

— Myślę, że powinniśmy dać radę — oświadczył Remus. — Mogę wziąć na siebie wszystkie te szafki i stolik. Mary poradzi sobie z fotelami i tym pudłem, prawda?

— Ja… no, chyba tak — odpowiedziała i zagryzła wargę. — Dasz radę z krzesłami, Sebastien?

— Jasna sprawa, nie? Krzesła to nie problem. Jesteście pewni, że dacie sobie radę?

— Tak — odparł pewnie Remus. Mary skinęła głową w milczeniu.

Najtrudniej było wynieść meble z domu, nie obijając przy okazji wszystkich ścian. Droga przez las była o wiele łatwiejsza, chociaż co jakiś czas szafka czy fotel zahaczały o gałęzie drzew. Nie mieli jednak żadnego problemu, aby dojść do jaskini Lupina. Gdy dotarli na miejsce, Mary zadeklarowała, że przyniesie przyjacielowi jego kufer i zapas jedzenia, a Sebastien poszedł za nią. Remus został sam. I poczuł się nieswojo.

Przecież to nie jest tak, że nie byłem sam od kilkunastu dni, przekonywał siebie. Jednak do tej pory wciąż zawsze Macdonald — i Leign — kręcili się wokół. Teraz co prawda też odeszli tylko na moment, ale to już nie było to samo. Jestem u siebie, dotarło do niego. Mam nowy dom.

Wziął się za meblowanie jaskini. Szafki przesunął w kąt, fotele ustawił na środku. Po chwili zastanowienia pomyślał, że może warto byłoby utworzyć jakieś działowe ściany…

Jak brzmiało to zaklęcie? Merlinie, trzeba jednak było wziąć książki z transmutacji, mruczał do siebie w myślach. Murum? Murumeri? Murumderi?

— Murumdio — rzucił zaklęcie. Z jego różdżki błysnął błękitny, gęsty promień, który zawisł w powietrzu.

Lupin podszedł do miejsca, gdzie chciał postawić ścianę, schylił się, i strzepnął zaklęcie na ziemię. Promień z jego różdżki zaczął się wydłużać i przylegać do podłogi, gdzie zastygał na kamień. Remus poprowadził zaklęcie przez pół jaskini, a później nakładał kolejne warstwy zaklęcia, by ściana urosła. W końcu oddzielił swoją sypialnię od głównego pomieszczenia przynajmniej częściowo — nie był na tyle wysoki, by ściana mogła dotknąć sufitu.

W tym momencie do jaskini wróciła Mary z Sebastienem.

— O — zdziwiła się kobieta, zobaczywszy ścianę.

— Nieźle — zauważył Sebastien. — Pomóc ci z rozstawieniem tego, czy nie chcesz, żeby ci machać ogonem?

— Właściwie… — Zamyślił się. Czuł się nieswojo, ale z drugiej strony naprawdę brakowało mu samotności. Dyskomfort, jaki odczuwał, wynikał raczej z nagłej zmiany niż z faktu, jaka to była zmiana. — Chyba poradzę sobie sam.

— Remmy, jesteś pewny?

— Tak, Em. Dzięki za wszystko, ale chcę to zrobić sam.

— W porządku — mruknęła jego przyjaciółka.

Schowała przyniesione mięso do lodowni — tylko siedem porcji, planowała polowanie tuż po pełni — i odstawiła słoiki z płatkami wierzbowymi na stolik, a obok jeszcze kosz pełen owoców. Sebastien odłożył ogromny wór ziemniaków, który niósł i pożegnali się z Lupinem. Początkowo szli w ciszy, co było do Mary niepodobne, ale jeszcze nim wyszli z zasięgu słuchu Remusa podjęli wesołą rozmowę. Wkrótce później nastała cisza.

Remus odetchnął głęboko i rozejrzał się po swoim nowym mieszkaniu. Wciąż trudno mu było w to wszystko uwierzyć. Szary Las był taki… normalny. Ludzie mieszkali w jaskiniach i nie mieli bieżącej wody ani kanalizacji, ale jedli ziemniaki — przynajmniej jeśli chcieli — robili ogniska i wiedli normalne życie. Teraz nawet mieli dostęp do jako-takiej edukacji.

Ciekawe, czemu nikt inny się tego nie podjął?, zastanawiał się Remus, przesuwając szafki. Zastanawiał się, jak najlepiej rozmieścić grill i lodownię. Przecież Mary też skończyła Hogwart. Może nie była najlepsza z teorii… No dobrze, teoria w ogóle jej nie interesowała, ale dobrze rzucała zaklęcia. I też ma rękę do dzieci. Mogłaby sobie poradzić z podstawami, chyba. Musiał jednak przyznać przed sobą, że nie potrafił wyobrazić sobie przyjaciółki w roli nauczycielki. Może to rzeczywiście nie było rozwiązanie, uznał w końcu.

Jedną z szafek — miał ich zdecydowanie zbyt dużo — przeniósł do swojej sypialni i ułożył tam ubrania. Książki postanowił schować do szafek w kuchni, w końcu nie była to żadna różnica. Jego kufer szybko został opróżniony i odsunięty w kąt. Zawsze mógł pełnić rolę dodatkowego siedzenia, gdyby miał mieć więcej gości. Na koniec zajął się montażem pochodni w skale. Przy użyciu czarów nie było to zbyt trudne zajęcie, dlatego skończył cały remont jeszcze przed zmrokiem. Rozejrzał się. Po chwili namysłu użył Murumdio do stworzenia otwartego paleniska, którym mógłby dogrzewać się zimą i w chłodne wieczory. Na szczęście wysoki otwór w jaskini mógł pełnić nie tylko rolę okna, ale i komina.

Mężczyzna anihilował istnienie czerwonych płacht, które chroniły dziury w skale. Teraz, gdy miał o wiele więcej czasu, chciał się pokusić o bardziej finezyjne rozwiązania. W wejściu do jaskini udało mu się wyczarować drzwi. Nie były idealne i strasznie skrzypiały, ale nie zniknęły po kwadransie i Lupin uznał, że raczej będą się trzymać. W oknie utworzył delikatną, półprzepuszczalną błonę. Była nieco zielonkawa, nie miał pojęcia dlaczego, i światło wpadające przez ten otwór nieco zmieniało kolor… ale nie miało to większego znaczenia.

Po chwili namysłu wszedł jeszcze raz do swojej sypialni. Zastanawiał się, czy naprawdę zmuszony jest do codziennych kąpieli w jeziorze. Teraz nie było to uciążliwe, ale co będzie zimą? Woda nie była problemem. Mógłby się przecież wykąpać, używając zaklęć, choćby wystarczająco mocnego Aquamenti. Chodziło tylko o to, by nie ochlapać wszystkiego wokół.

Przyjrzał się kątowi między rzeczywistą ścianą jaskini a tą wyczarowaną przez siebie. Gdyby postawić tu jeszcze jedną ścianę… zadbać o odpowiedni skos… Tylko gdzie odprowadzić wodę?, myślał. Trzeba ją wpuścić w glebę, nie w skałę.

Po chwili zastanowienia spróbował przebić się przez skałę w podłodze i dość szybko mu się udało. Wydrążył prostą linię pod ścianą jaskini, od której za pomocą Murumdio stworzył odpowiednią równię pochyłą. Następnie oddzielił prysznic od sypialni jeszcze jedną ścianą.

— Aquamenti! — Rzucił zaklęcie na próbę. Woda spłynęła do odpływu. Nie zalała sypialni, ściany były szczelne.

Remus był zadowolony ze swojej pracy. Postanowił przejść się na wieczorny spacer, na przykład do tego dopiero co odkrytego malinowego zagajnika. Słońce już zaszło, ale wciąż było ciepło. Zamknął za sobą drzwi i poszedł. Niestety, w pewnym momencie musiał zejść ze ścieżki, która prowadziła na Wielką Polanę, i pod jego nogami znów pojawiły się szyszki. Kopał je dość bezmyślnie, z umiarkowaną agresją. Samotność i cisza uspokoiły jego nienawiść. Gdy doszedł na miejsce, był już całkiem głodny.

Doszedłszy do zagajnika, usiadł pod krzewem malin. Jadł owoce, rozkoszując się ich słodkim smakiem. Może nie jest to najbardziej wartościowa kolacja, ale z pewnością niezwykle smaczna, przyznał. Gdy zaspokoił pierwszy głód, poczuł obezwładniającą senność. Poranne lekcje, wyprawa po meble, a potem podróż z nimi, wykańczanie własnej jaskini, wszystko to go zmęczyło. Wstał i obrócił się w kierunku ścieżki. Od razu cofnął się o krok, odruchowo sięgając ręką do schowanej w kieszeni różdżki.

Stojąca przed nim Livy Tenderson roześmiała się.

— Spokojnie, tym razem nic ci nie zabrałam — powiedziała w końcu. — Naprawdę łatwo cię podejść, Remusie Lupinie.

— Cześć, Livy — odrzekł powoli, opuszczając dłoń. Odchrząknął. — Co tu robisz?

— To, co ty. Przyszłam po maliny. Często tu bywam.

— Aha. — Nie wyglądał na przekonanego. Livy znów się roześmiała, ale jej oczy pozostawały czujne. Obserwowała go.

— Nie śledzę cię — rzuciła w końcu, siadając pod innym krzewem. Zerwała garść owoców. — Po co miałabym?

Remus nie odpowiedział. Nie miał pojęcia dlaczego, ale czuł podskórnie, że dziewczyna nie zjawiła się w zagajniku przypadkowo. Może przez uważne spojrzenie, którym go bez przerwy taksowała?

— Twój ojciec pracuje dla Tego, Którego Imienia… — Nie skończył, bo machnęła ręką. Przegryzła garść owoców, a malinowy sok pociekł jej po brodzie. Wytarła się wierzchem dłoni, zrywając kolejne owoce.

— Czy ja wyglądam jak mój ojciec?

Lupin musiał przyznać, że nie. Może nie powinienem oceniać jej przez pryzmat Edmunda? Przecież jest tylko dzieckiem. Ale żyje z nim, musi choć w jakimś stopniu podzielać jego poglądy.

Tak jak Syriusz podziela poglądy swojego rodu?, zadrwił głosik w jego głowie.

Stop. Nie myśleć o Syriuszu.

— Przepraszam — odparł w końcu i ponownie usiadł. Wciąż chciało mu się spać, ale nie zamierzał po prostu odejść. Livy go intrygowała. — Wiem, że ocenianie dzieci przez pryzmat rodziców może być krzywdzące, po prostu…

— Odruch, wiem — ucięła, ponownie machając ręką.

Siedzieli w milczeniu. Remus zastanawiał się, o co zapytać dziewczynę. Czy raczej — jak zapytać ją o powód przyjścia na polanę, żeby odpowiedziała zgodnie z prawdą.

Nie miał pojęcia, ile minęło czasu, gdy Livy wstała i otrzepała się. Był tak zaskoczony, że nawet nie zareagował.

— Do zobaczenia, Remusie Lupinie — pożegnała się i zniknęła w lesie. Skonfundowany Lupin jeszcze przez kilka minut siedział w zagajniku, nim wrócił do siebie na noc.

***

Kolejne dni upływały w tym samym, monotonnym tempie. Lekcje wciąż sprawiały mu przyjemność, cieszył się też z samotności. Nigdy nie był aż tak towarzyski, by z przyjemnością spędzać w towarzystwie innych ludzi całą dobę, nawet jeśli byli to przyjaciele. Z tego powodu w Hogwarcie często przesiadywał w bibliotece albo pustych klasach, żeby mieć chociaż chwilę oddechu od Huncwotów. Gdy przybył do Szarego Lasu, nie bardzo miał tę możliwość, był przecież całkowicie zależny od swojej przyjaciółki. Chyba właśnie dlatego nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo męczyło go życie w jej domu. Jednak tego dnia bardzo potrzebował czyjejś obecności. Tego dnia miała być pełnia.

Od rana chodził zdenerwowany. Nie zjadł śniadania, przeżuł tylko garstkę jeżyn, które mu zostały. Westchnął. Był głodny, ale wiedział, że nie przełknie niczego innego niż owoce jednak nie miał ich więcej.

Zbliżało się południe, więc do wschodu księżyca zostało kilka godzin. Burczenie w brzuchu przekonało Lupina, by wziąć koszyk i udać się do malinowego zagajnika. Na miejscu zastał Livy.

Leżała na brzuchu pod krzaczkiem, przy którym on ostatnio siedział. Nogi oparła o drzewo, ręce skrzyżowała pod głową. Zdawała się obserwować niebo i w ogóle nie patrzyła w jego stronę, ale gdy tylko wyszedł spomiędzy drzew, przywitała go.

— Dzień dobry, Remusie.

— Już nie „Remusie Lupinie”? — spytał, siadając dość blisko niej, po drugiej stronie tego samego krzewu. Machnęła ręką w powietrzu. Chyba ma w zwyczaju zbywać tak wszystko, czego nie chce słuchać lub na co nie chce odpowiadać, zauważył.

— Jak ci idzie uczenie dzieciaków, żeby nie wrzucać dżdżownic do kociołków? — zapytała po chwili, po czym usiała, krzyżując nogi.

Remus uśmiechnął się. Po Evanie jeszcze dwukrotnie, w dwóch różnych grupach, inne osoby próbowały wyciąć ten numer, ale nauczony doświadczeniem, pozostawał czujny. W gruncie rzeczy było to dość rozczulające.

— Całkiem w porządku — przyznał. Jego koszyk powoli zaczął napełniać się zerwanymi owocami. — Wiesz, chyba lubię uczyć. Co prawda o wiele bardziej komfortowo czuję się w innym zakresie magii niż eliksiry czy podstawowe zaklęcia, nie mam z tym doświadczenia, ale sprawia mi to przyjemność.

Odpowiedziała mu ciszą. W zamyśleniu patrzyła na koszyk, do którego on wrzucał maliny. Wydawała się wręcz rozkojarzona, straciła aurę czujności. Po czasie Lupin uprzytomnił sobie, że wcześniej kojarzyła mu się nieco ze zdziczałym kotem. Teraz odbierał ją całkowicie inaczej.

— A w jakim rodzaju magii czujesz się dobrze? — spytała w końcu, siląc się na neutralny ton. Jednak Lupin wychwycił drżenie w jej głosie.

— W obronie przed czarną magią — przyznał — pojedynkach. Klątwach i przeciwurokach.

Skinęła głową w milczeniu, nie patrząc na niego. Znów minęło kilka minut, nim ponownie się odezwała.

— Może mógłbyś mnie uczyć? — wyrzuciła z siebie w końcu. — Ukradłam ojcu różdżkę — wyznała.

— Myślałem, że masz swoją — odpowiedział zszokowany. Nie wyobrażał sobie, żeby córka poplecznika Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać musiała zdobywać różdżkę w sposób nielegalny.

— Ja i ojciec… nie dogadujemy się — odrzekła wymijająco, po czym wbiła w Remusa oczekujące spojrzenie. — Więc? Odwdzięczę się jakoś. Wiem, że jesteś przeciw mojemu ojcu i Greybackowi, gadają o tym cały czas. Mogę powiedzieć ci, jeśli tylko czegoś się dowiem, mogę zdobyć pieniądze, jeśli byś wolał, mogę…

— Livy — przerwał jej. — Dlaczego chcesz, żebym cię uczył?

— Chcę wyjechać. I nigdy nie wracać. Nie chcę dać się zabić po drodze.

Tym razem milczenie, które zapadło między nimi, było ciężkie i duszące. Remus poczuł na sobie zimny oddech wojny, o którym w lesie często udawało mu się zapomnieć. W pewnym sensie widział w Livy Syriusza.

Stop. Nie myśleć o Syriuszu.

— Będę cię uczył.

Dziewczyna spojrzała na niego rozpromieniona, a on czuł, że podjął właściwą decyzję. I znalazł szpiega.

***

Spotkali się na plażyczce — Remus, Mary i oczywiście Sebastien. Lupin był zdenerwowany. Nie miał pojęcia, czego mógł się spodziewać po nadchodzącej nocy. Po pełni spędzonej na bezkresnej przestrzeni. Martwił się, bał. Co, jeśli kogoś zabije? Co, jeśli ktoś zabije jego?

— Uspokój się, Remmy, będzie dobrze — pocieszała go Mary, co jakiś czas robiąc przerwy w wesołym monologu. Nie potrafił się uspokoić.

Woda, mimo wczesnego wieczoru wydawała się ciemna i zdradziecka. Las szumiał złowieszczo, zachmurzone niebo wyglądało jak piekielny kocioł. Rozweselona Macdonald, opowiadająca Sebastienowi historie ze szkoły nie pasowała do obrazka. Co się dzisiaj wydarzy? Na pewno coś się wydarzy!, denerwował się Remus.

Księżyc wzeszedł nad horyzontem.